ATLAS

İsmimin hikayesi işte böyle.

Ama benim hayatım bundan çok daha karışıktı diyebilirim. Şimdi benim annem sokak köpeği. Annemin kardeşlerime anlattığına göre yani, bizim bir evimiz olmadı hiçbir zaman. Ben doğduğumda ayaklarımın sıcak betona değdiğini hatırlıyorum. Dip dibe kafeslerde bir sürü köpek ve onların da anneleri vardı. Ben orayı anne ve bebekler için bir köpek hastanesi sanmıştım. Meğer barınakmış. İçinde kaldığımız odaya çişimizi ve kakamızı yapmak zorunda kalıyorduk. Annem, onun adı da Hera bu arada, bütün temizliği annem yapıyordu. Biz büyüdükçe o oda giderek küçük gelmeye başladı. Kardeşlerimden ikisi orada öldü. Annem giderek daha da tuhaflaşmaya başlamıştı. Bu küçük oda ve sürekli bizimle ilgilenmek sanırım onu psikolojik olarak çökertti. Sonra bir gün sol ön patimdeki tuhaflığı fark ettim. Galiba ben engelli bir köpek olacaktım. Ama daha tuhaflık yeni başlamıştı. Bir gün yemekten hemen sonra, annem aniden bana saldırdı. Sol arka patimin yarısını koparttı. Sinir krizi geçiriyordu. Derken oradaki insanlar koşup hepimizi kafesten çıkardılar. Birileri beni kucakladı, birileri kardeşlerimi alıp götürdü. Annem sakinleşmemişti hala. Zavallı… Neyse o kadar küçüktüm ki, beni kedilerin bulunduğu kafese yerleştirdiler. Birkaç saat sonra ise Sevil’in kucağındaydım. Bana bakıp ağlıyordu. ‘Ah’ dedim kendi kendime. ‘Bir dramatik anne daha beni buldu’ Sonra bir arabaya bindik, o geçe çok güzel uyudum. Kardeşlerimi özlemiştim ama uyku çok iyi geldi. O geceden sonra Sevil ve ailesinin evinden hiç çıkmadım. Patim enfeksiyon kaptı bir ara, iyileştim. Şimdi bahçede 10’dan fazla arkadaşım var. Çok mutluyum! Annem ve kız kardeşim Lidya’yı da barınakta kaldığımız yerden çıkardı Sevil. Harika kadın! Yemekleri de mükemmel. Umarım barınakta kalan diğer dostlarımın da Sevil gibi bir annesi olur.”